این دیگه خیلی با مزه است
مسدسی برای تیکه داران سیاست در افغانستان
نکند باز پشیمان گردی
وعدهء دانه زیاد است این بــــــــــار حلقهء دام کشاد است این بــــــــار
دل صیاد چه شاد است این بـــــــــــار دوره دوران مراد است این بــــار
چو اسیر لبهء نان گــــــردی
نکند باز پشیمان کـــــــردی
مارشالا! تو که با صدق زیاد دل کرزی بنمودی خوش و شاد
توپ و مرمی همه دادی بر باد دل مردم همه کردی نا شـــــــاد
تا مگر حاکم دورا ن گردی
نکند باز پشیمان گـــــــردی
مارشالا! چو شدی دی دی آر و سپس رفته و گشتی بیکــــار
یاد می آیدت آن حالت زار؟ دیدهء پرنم و قلب افگـــــــا ر؟
گر، به کرزی جگر وجان گردی
نکند باز پشیمان گـــــــــــــــــردی
چونکه مومن نشود از یک غار دو مراتب هدف گژدم و مـار
چونکه عاقل نشود طعمه دوبار در بیابان شغال و کفتـــــــــار
بار دیگر به بیابان گــــــــردی
نکند باز پشیمان گــــــــــــردی
گر ترا فال بدیدست کســـی که بکَش خاطر کرزی نفسی
به تو آن فال نهاده قفســی فال بین را مکن اکرام بســی
مظهر سستی ایمان گــــــردی
نکند باز پشیمان گــــــــــردی
ای محقق ! که به کرزی هــــربار میزدی طعنه و لعن بسیـــــــار
ناگهان او به تو بنمود چه کــــــار؟ که به پیش اش بروی لیل ونهار؟
چونکه نا خواسته مهمان گـــردی
نکند باز پشیمان گــــــــــــــــردی
ای محقق ! که زمانی سیـــــَّـــاف میزدت تیر دمادم بر نــــــــاف
چه شد امروز که یک زیر لحاف شده جای تو و آقای سیــــــاف
گر، به او دلبر جانان گـــــــردی
نکند باز پشیمـــــــــــــان گردی
زخم بهسود بود تازه هنـــــــوز کوچ دادن بود آوازه هنــــــوز
درد ها میشود اندازه هنــــــوز قصد ظلم است در آغازه هنوز
زار و سرخورده و نالان گردی
نکند باز پشیمان گـــــــــــــردی
هیچ خود بهر تو کرزی ندهــــد بلخ جز بر الکوزی ندهـــــد
به تو جز وعدهء بازی ندهـــــد بامیان غیر به زازی ندهــد
وای از آن روز که چوپان گردی
نکند باز پشیمــــــــــــــان گردی
پلو وعده برو هضم بکــــــن اعتصاب دگری عزم بــــکن
یا که یک خیز دراین بزم بکن دشت برچی برو و رزم بکن
چونکه محکوم به زندان گــــردی
نکند باز پشیمــــــــــــان گــــردی
دوستم! غالمغال تو چــــــرا ؟ بگرفتست تمام دنیـــــــــا ؟
دور اول چه گرفتید شمــــا ؟ که به دوم بنمایید صـــدا ؟
عاقبت ولچک و زندان گـــــردی
نکند باز پشیمـــــــــــان گـــردی
در زمانیکه ترا طالب هــــا رانده بودند زملک و مــاوا
با تو بازی شد و رفتی تنها به کجا بود ترا لشکر هــا ؟
که کنون مست و خرامان گردی
نکند باز پشیمـــــــــــــان گردی
غُـــرِ بی جای تو بر اوباما غُریک گاو بود خاطر کـــا
چون نیائی به تهء یوغ صبا؟! به قصابت بدهد پس فردا؟!
یخنی هوتل افغان گـــــــردی
نکند باز پشیمــــــــــان گردی
اکبرِ بای که دیروز به کین میفرستاد ترا صد نفـــــــــرین
که به او گفت که بنما توهین؟ ریخت آب تو چو آبی به زمین
زار وتبعیدی دوران گردی
نکند باز پشیمان گــــــردی
اسمعیلا! به هـــرات آمـــــــدن ات حامی و دوست به کرزی شدن ات
بهر کرزی خوشی و کف زدن ات میشود آتش روح و بـــــــدن ات
به کرائیش چو بریان گــــــردی
نکند باز پشیمان گـــــــــــــردی
اسمعیلا ! به کجا هوشت شـــــد ؟ چونکه کرزی در آغوشت شد؟
زهر ترفند چرا نوشت شــــــــد؟ مرگ فرزند فراموشت شــــد ؟
همرهء حامی امـَّــان گــــــــردی
نکند باز پشیمان گــــــــــــــردی
تا که والـــیش بُـــدی آزرد ات گه هری گاه به کابل بـــــرد ات
تا که بودی به هرات افسرد ات حــــاکم رنگ به رنگ آورد ات
حالیا چونکه به او جـــان گردی
نکند باز پشیمــــان گـــــــــردی
گیرم امروز شما را بکشود دستِ کرزی دَرِ سبزِ موعـــــــود
روز دیگر دَرِ زندان بکشود چو سلاح نیست چه خواهید نمود؟
همه زود است که پاشان گردید
نکند باز پشیمان گــــــــــــردید
بااحترام
بلوطستانی 6 سنبلهء 88
به یاد مسعود عزیز
 |
شکسته باد شیشه اش
شب است و چشم ما همی چو چشم انتظارها
ستاره می‌کند به شب، یگان یگان شمارها
ز اشک شسته دامنم، ز آه پر ز سوز و درد
نشسته بسترم چنین، به دامن شرارها
خذف گهر شود اگر، به آب همتم رسد
چو باغ پر درخت که در حلول نو بهارها
به حشر خنده می‌کند، قیام ملتم که نک
به اشتیاق رفته ا‌ند به زیر پای دارها
دلاورند و شیردل که سر سپرده ا‌ند و لیک
نداده ا‌ند به هیچ کس، عنان اختیارها
کشیده ا‌ند از جفا، هزار کوهسار غم
ستاده ا‌ند بیهراس، چو پیکر چنارها
به هر مصاف داد ا‌ند، به دست چو تیغ آتشین
کشیده ا‌ند ز خصمشان، چه؟ دود از دمارها
شرف گرفته ا‌ند ز مهر و آبرو ز کهکشان
کجاست ملتی چنین، قرین اعتبارها؟
به نام و ننگ عالمی، گرفته ا‌ند با دو دست
ز خون خود هزار نقش، چه نقش؟ پر نگارها!
هزار ساله داد ا‌ند به شاهنامه عزیز
هریمنان کینه را، به دست خود مهارها
شبان تیره دیده‌ای که چشم خاک روشن است؟
ز روشنان خون مان، به پهنهٔ مزارها
هزار رستم یل است در این بلا کشیده خاک
ز هفت خوان زندگی، گذشته هفت بارها
سیاوشی که خون او به تیر خاک زنده است
فغان همی کند، فغان ز خون چشمه سارها:
بلند بر کشید هان، درفش اعتبار تان
به تارک بلند کوه به چنگ سنگ و خارها
ز خون خصم پر کنید زمین و داشت و کوه را
به خون خویش بسترید، نشسته ننگ و عارها
به پا شوید به پا کنید، به زیر پای دشمنان
جهنمی ز آتش و جهنمی ز نارها
به سوی مهر بر پرید، به سوی روشنی روید
گریز از این سکون درد، گریز از این قرارها
همای زیر پر کند فضائ بیکرانه را
به بال او نمیسزد، فضای تنگ و تارها
ترانه گشته سالهاست، خور آستان من همی!
شکوه زندگی ماست، غریو رزم یارها
ز مردگی بلند شو، تو زنده، زنده، زنده شو
هزار بار زنده‌ای تو، زنده از تبارها
بلندتر بپر برو، بسوی اوج زندگی
گذشته ا‌ند سالهاست، سوار و همقطارها
خجسته حال ملتی که زیر بار غیر نیست
سپرده ا‌ند به دست خود عنان کار و بارها
چراغ زندگی خود ز علم و فضل بر فروز
که شب بدل شود از آن به پرتو نهارها
حدیقه گردد این زمین اگر به علم تر کنی
لبان تشنه بار دشت، لبان شوره زارها
ز فیض همدلی بزن، به سینهٔ سپهر بال
به منزلی نمیرسی نرفته، رهگذارها!
ز خفتگان شهر جهل به پهنهٔ زمانه گوی
-که دیده شاهدی ببر، گرفته در کنارها؟
شکسته باد خصم تو به زیر دست و پای تو
به صد میانه همچنین نشسته شرمسارها
کسی که بد کند نگه به سوئ سرزمین مان
همیشه باد غمگسار، همیشه سوگوارها
سرش به دامنش نگون، دلش پریشه و زبون
عیال و خانمان او غریق درد بارها
تکیده باد خانه اش به چنگ آفت و بلا
شکسته باد شیشه‌اش به دست انکسارها
محمد اسحق فایز، ۲۰ سرطان ۱۳۷۶
پنجشیر
شب است و چشم ما همی چو چشم انتظارها
ستاره می‌کند به شب، یگان یگان شمارها
ز اشک شسته دامنم، ز آه پر ز سوز و درد
نشسته بسترم چنین، به دامن شرارها
خذف گهر شود اگر، به آب همتم رسد
چو باغ پر درخت که در حلول نو بهارها
به حشر خنده می‌کند، قیام ملتم که نک
به اشتیاق رفته ا‌ند به زیر پای دارها
دلاورند و شیردل که سر سپرده ا‌ند و لیک
نداده ا‌ند به هیچ کس، عنان اختیارها
کشیده ا‌ند از جفا، هزار کوهسار غم
ستاده ا‌ند بیهراس، چو پیکر چنارها
به هر مصاف داد ا‌ند، به دست چو تیغ آتشین
کشیده ا‌ند ز خصمشان، چه؟ دود از دمارها
شرف گرفته ا‌ند ز مهر و آبرو ز کهکشان
کجاست ملتی چنین، قرین اعتبارها؟
به نام و ننگ عالمی، گرفته ا‌ند با دو دست
ز خون خود هزار نقش، چه نقش؟ پر نگارها!
هزار ساله داد ا‌ند به شاهنامه عزیز
هریمنان کینه را، به دست خود مهارها
شبان تیره دیده‌ای که چشم خاک روشن است؟
ز روشنان خون مان، به پهنهٔ مزارها
هزار رستم یل است در این بلا کشیده خاک
ز هفت خوان زندگی، گذشته هفت بارها
سیاوشی که خون او به تیر خاک زنده است
فغان همی کند، فغان ز خون چشمه سارها:
بلند بر کشید هان، درفش اعتبار تان
به تارک بلند کوه به چنگ سنگ و خارها
ز خون خصم پر کنید زمین و داشت و کوه را
به خون خویش بسترید، نشسته ننگ و عارها
به پا شوید به پا کنید، به زیر پای دشمنان
جهنمی ز آتش و جهنمی ز نارها
به سوی مهر بر پرید، به سوی روشنی روید
گریز از این سکون درد، گریز از این قرارها
همای زیر پر کند فضائ بیکرانه را
به بال او نمیسزد، فضای تنگ و تارها
ترانه گشته سالهاست، خور آستان من همی!
شکوه زندگی ماست، غریو رزم یارها
ز مردگی بلند شو، تو زنده، زنده، زنده شو
هزار بار زنده‌ای تو، زنده از تبارها
بلندتر بپر برو، بسوی اوج زندگی
گذشته ا‌ند سالهاست، سوار و همقطارها
خجسته حال ملتی که زیر بار غیر نیست
سپرده ا‌ند به دست خود عنان کار و بارها
چراغ زندگی خود ز علم و فضل بر فروز
که شب بدل شود از آن به پرتو نهارها
حدیقه گردد این زمین اگر به علم تر کنی
لبان تشنه بار دشت، لبان شوره زارها
ز فیض همدلی بزن، به سینهٔ سپهر بال
به منزلی نمیرسی نرفته، رهگذارها!
ز خفتگان شهر جهل به پهنهٔ زمانه گوی
-که دیده شاهدی ببر، گرفته در کنارها؟
شکسته باد خصم تو به زیر دست و پای تو
به صد میانه همچنین نشسته شرمسارها
کسی که بد کند نگه به سوئ سرزمین مان
همیشه باد غمگسار، همیشه سوگوارها
سرش به دامنش نگون، دلش پریشه و زبون
عیال و خانمان او غریق درد بارها
تکیده باد خانه اش به چنگ آفت و بلا
شکسته باد شیشه‌اش به دست انکسارها
محمد اسحق فایز، ۲۰ سرطان ۱۳۷۶
پنجشیر