بوش و پاپوش
بوش و پاپوش!
نجیب الله دهــــــزاد
شاید اندک ذهنی در جهان زیبایی عبور کفش الزیدی از بناگوش بوش را احساس نکرده باشد. آخرین بوسه ژورنالست عراقی از رخسار رییس دنیا چنان وجد آور بود که پس از چهل و هشت ساعت هنوز لذت تماشای آن صحنه در چشم دنیا باقی مانده است.
با این عمل منتظر الزیدی پاشنه غرور عراقی ها فربه تر گشت، و این هشداریست برای اوبامای چهل و هفت ساله- حداقل سایزی را که نوبت بعد شوهر بانوی اول امریکا خواهد خورد، دوازده است!
پیام عمده این نفرت چرمی برای امریکا، و شخص دبیلو واتر این بود؛ هر شماره یی برای دیکتاتور ده ساله کاخ سفید مناسب نیست، به جز همان سایز"١٠" که خود اشاره فرمودند!
بوش، بعد از خوردن بوت عراقی- که احتمالاً بوی دیموکراسی هم میداد، علی الفور راهی افغانستان شد تا نشان دهد هر کشوری مانند عراق، و هر خبرنگاری مثل الزیدی نمک ناشناس نیست. صبح پانزدهم دسمبر مقدمات کنفرانس مطبوعاتی حامد کرزی و دبیلو بوش در کاخ ریاست جمهوری افغانستان گرفته شد. نیرو های ویژه که از غفلت شان در بغداد شدیداً سرخورده بودند، تک تک خبرنگاران افغان را با دقت بازرسی کردند. مبادا لنگه سوم به سوی پریزیدنت حواله گردد. اما بوش در این شهر نسبتاً نامصؤن، با خیال راحت کنفرانس مطبوعاتی اش را دایر کرد، و ممکن است در دل، به ناآگاهی مامورین امنیتی اش که رسوبات رنگ بوت تا سالها در ذهن شان باقی خواهد ماند، خندیده باشد!
آقای مستر بوش از امنیت خودش در افغانستان صد در صد اطمینان داشت، و میدانست حادثه بغداد هرگز و ابداً در کابل تکرار نخواهد شد. به باور کری بلندان سیاست اطمینان بوش از بوت نخوردن در افغانستان میتواند چهار دلیل عمده داشته باشد:
- رییس جمهور ایالات متحده امریکا مطمین بود با توجه به کیفیت خورد و برد حریصانه دولت میزبان، توان خرید یک جوره بوت برای مردم بی زور این وطن باقی نمانده است، از همین رو، قطعاً با خبرنگاران پای لچ مواجه خواهد شد!
- رییس جمهور ایالات متحده امریکا به روشنی میداند افغانها بیگانه کش خود پرور هستند، و اگر قرار میبود در آن کنفرانس مطبوعاتی به رسم خداحافظی بوتی اهدا گردد، علی رغم استقرار چکمه های سنگین هفتاد و دو ملت بالای چشم اش، آنرا تقدیم رییس جمهور خودشان مینمودند!
- بیشتری کالا های وارداتی افغانستان ما پاکستانی اند. رییس جمهور ایالات متحده امریکا به خوبی واقف هستند هر نوع بوت پاکسانی- ولو تندرو- تا رسیدن به منزل کلۀ ابر قدرت پاره خواهد شد!
- و سرانجام، حضرت بوش چالاک تر از آن هست که نداند؛ برای تقدیر از مهمان بزرگ، افغانستان تحفه ی دیگری جز مدال فلزی ندارد؛ چرا که بوت های غازی اکبرخان قبلاً به داکتر برایدن اهدا شده بود!
کابل- قوس ١٣٨٧
