شعر نا سرودۀ من

 شعر نا سرودۀ   

 "پرتو نادری" گناه او نیست
آب در جوی جاری نمی شود
دموکراسی بستر فراخ می خواهد
و سرزمین پهناور
مانند همسایۀ بزرگ جنوبی ما
-پاکستان-
دموکراسی در سرزمین کوهستانی ریشه نمی گیرد
دموکراسی را باید افغانی ساخت
مانند شیر مولانا
در مثنوی معنوی
بگذار شکم افغانستان
در انتظار آش دموکراسی سوراخ بردارد
وقتی این آش در دیگ ما پخته نمی شود
کرزی چه گناهی دارد!
دیگ ما روی دیگدان سنت گذاشته شده است
دموکراسی به دیگدان فراخ و درگیران سرخ نیاز دارد
اگر دود دموکراسی چشم ما را کور کرده است
شعر نا سرودۀ من
اگر آبها از شرم در اعماق فرو رفته اند
اگر کودکان مکتبی در کار های خانه گی خود می نویسند:
دونان جمع دونان مساوی به سه کابینه
چیزی مهمی نیست
مهم این است که افغانستان رئیس جمهور انتخابی دارد
وقانون اساسی پنسل پاک ناخورده!
رئیس جمهور انتخابی، برهمه چیز آگاه است
تاریخ تنفس میکند
در جغرفیای سرود ملی
هر کسی را به نام اصلی اش صدا میزند
از شاه شجاع و ببرک بیزار است.
«خدا گونه یی است در تبعید
در قصر گلخانه
از کسی نمی ترسد
قره قولی غیرت او کلان تر از کله‌ء تاریخ است
بامدادان که داستان بابای ملت را می بوسد
خدا از دلش خبر دارد!
سینه اش خانۀ یک بی ستون صبر شیرین است
وقتی مشرف به او می گوید شتر مرغ
او میتواند بگوید !
شعر نا سروده من
گرندانی غیرت افغانیم
چون به میدان آمدی میدانیم
اما او به نهج البلاغه پناه می برد
و می داند که بزرگترین شجاعت صبر است
و اگر باری هم جیلک دیپلوماسی
به باد میدهد
شبانه «در چت روم » سیاست می نویسد
های!!!!!
«نشود فاش کسی آن چه میان من و تست
ستاره یی که در آسمان می تابد
شاید تنها ترین بهانه ییست
که دلتنگی زنده گی را تفسیر می کند
خدای من اگر ستاره گانت در آسمان نمی بودند
و ماهتابت در قرغه
و بامدادت در بدخشان
و گلهایت در پغمان
چشمان من به تماشای چه بیهودگیی سرگردان می بودند!
تو چرا خاموشی
کسی صدای باغچه را در گلوی درختان خفه می کند
کسی آب را در رود خانه های تشنه گی زندانی کرده است
وخورشید،
در دوزخ دموکراسی قبیله تبعید شده است
ستاره گان تو در آسمان می لرزند
شاید کسی می آید
با بیرقی بر افراشته به نام تو
تا بر چهرۀ عشق تفی تفی بیندازد
جهان پر از آفریده های بد توست!
و من از شعر های بد خویش پشیمانم
خدای من!
این سان که تاریکی در پشت خانۀ من اتراق کرده است
من پروانه هایم را
به دیداری چه فانوسی بفرستم