قهرمان جایش خالیست
بازکن پنجره را
که پرستوی بهار
ازفرا مرزی یک دشت شقایق
خسته وسوخته جان آمده ا ست
درمزا میر گلویش، خبرازوسوسهً حادثه هاست
بازهم واهمه ا ز آمدن صاعقه هاست .
مرغک سوخته پر از عطش فاصله ها
می تپد میگوید:
وای برما که خموشانه نشستیم و تما شا کردیم
هیچ کس هیچ نگفت
آنچه برسینهً خاک من وتو میگذرد.
پشت آن سایهً دیوار ندانم که هنوز
دستهائیکه حقیرانه گره خورده بهم
رسن داربه عنوان کدامین یل آزاده سری ،
می بافند.
هیچکس هیچ نگفت
مزرعی را که دران ،
سرنوشت گل گندم به تباهی پیوست .
داغم از قصهً تنهائی خود ،
درصف معرکه های سوزان
برق شمشیر فروبسته دم از داعیهً آزادی
قهرمان جایش خالیست .
شیههً رخش سپید ش با همان یال بلند ،
زکمرگاه اهورائی هندوکش بالاست
دسته دردسته مگرلشکر بیگانه ستیزش،
ازافول شب تقدیس حکا یت دارد
دستهً کو شرف سنگر آزادی بود
با همان بار ریاضت امروز،
سخت درسانحهً فقرو ا لم میسوزد
دسته ئی فارع ازاندیشهً هربود ونبود
فارغ از آنچه که دیروز زویرانی وخون
ازدل تب زده وزخمی این خاک گذشت
فارغ از آنچه که امروز به ما میگذرد
ازسراپردهً ایوان بلند ،
شادو مغرور تماشا گرهرحادثه اند.
* * *
قهرمان جایش خا لیست.
باغ درباغ چمن میسوزد
هیچکس در پئ آبادی نیست .
هیچکس درغم آزادی نیست .
اپریل ــــ 2005
پاداش خون
مراکشتند واینک دربهای خون گلگونم
شرنگ جامها درچارسو ازخانهً همسایه ام بالاست
نمیدانم هیاهوی کدامین نقشهً مرموز قدرت ها ،
درین بزم شب خونین ما بر پا ست .
چه دارد سرنوشت مبتذ ل جز یادگارتلخ ویرانی
به هنگامی که میدیدم من وتو هردو را تاراج میکردند
مرا درلحظهً بدرود آزادی ،
درایامی که تقویم زمان آ بستن فصل تباهی بود
وچشمانم سرشک آخرین دیدار فردا را ،
به روی خاک می افشاند.
ترا آندم که درمیعاد گاه دخمهً تبعید
کنار گور سرد کودکت هرشب ،
نوای بینوائی را زسرتکرار میکردی.
من وتو هردو را درطرح یک آماج شیطانی ،
گهی درحومهً جغرافیای رنج وبدبختی
گهی درچار راه برزخ بیگانه گان کشتند
چه ما را رایگان کشتند!
* * * *
یکی ا ز قارهً شط العرب وان دیگری ازدودمان نسل بی تاریخ
همان آدم کشان دوره گرد شب ،
که مزدوران استعمار هرشب میزبان سفرهً خونین شان بودند
تجاوز برحریم خانه وتاریخ ما کردند
مرا ازتو ترا ازمن جدا کردند.
ولی اکنون که روی سکه های زرخریدان ،
روشن وخوانا تر از پار است و میگویند ،
شب دیگرحدیث وحشت اشباح را بدرود خواهد گفت
هنوز همسایه ام درمرگ من پادا ش میخواهد
همان مرگی که ره آورد آن با نقشهً ویرانگراو همنوائی داشت
همان مرگی که درکابوس وحشت هرشب از این معبرخونین گذر میکرد.
* * * *
مرا کشتند آوا نیکه میدیدم ،
زلال چشمه ساران را یکا یک کور میکردند
زمین ازتشنه گی ا نگار چون صحرای محشربود
ومی دیدم که ازباغ و گل و پیرمغان دیگر نشانی نیست ،
بجز ساقی که ازگل مهرهً گیسوی خود در رهگذار عام نان خشک شب را ،
دست وپا میکرد.
صدای گام کولی های سرگردان ،
زسستی درسرا ب زنده گی خاموش میگردید
سلام کاذب همسایه گان دور ونزدیکم ،
فقط یک لفظ سرد کوچهً شهر حقارت بود
ومن احساس میکردم ،
دروغین واژه هائی را که خالی ازشجاعت بود.
مرا درهرکجا کشتند !
ترا هم دردیار غربت نا آشنا کشتند
ولی امروز با این صفحهً تقویم بی آزرم
هنوز همسایه ام در مرگ من پاداش میخواهد
جنوری 2002 آلمان